حس دختری رو دارم که روی تک تک جدولای خیابون قدم زده و خندیده ، چه نگاه هایی که با حسرت به اون دختر نخورده چه قضاوتایی که نکردن ولی اون بی تفاوت به همه ی حرف ها و نگاه ها هندزفری توی گوشش فرو کنه و بی دقدقه و از ته دل قه قه بزنه
کی میگه از غم و درد میخنده ؟؟
دختری که میتونه روی تک تک جدولای خیابون راه بره و بخنده حقش برنده شدنه حقشه بشه قهرمان زندگی خودش .
برنده شدنم مبارک خودمـ :)
البته از این حال فقط دختر بودن و خنده اش و برنده بودنش بهم رسیده
فعلا با وضعیتم ترجیحا نمیرم بیرون و میمونم تو خونه ولی بابت اینکه حتی اگه خودمم نخوام برنده ام و قهرمان زندگیمم خوشحالم :)
درباره این سایت